تولید فرش سابلیمیشن

زمینه
فرش کفپوش نساجی است که با چسباندن به سطح کف و امتداد دیوار به دیوار از اصطلاح عمومی تر «قالی» متمایز می شود. مردمان اولیه کف خانه های خود را با پوست حیوانات، علف یا بعدها حصیرهای بافته شده از نی می پوشانند. وقتی مردم یاد گرفتند که چگونه پنبه و پشم را بچرخانند، حصیرهای بافته شده از این مواد تا حد زیادی جایگزین پوشش‌های قبلی شدند. حدود 3000 پ.م. مصری ها تکه های فرش خام سابلیمیشن پارچه پشمی رنگارنگ را روی کتانی می دوختند و آن را روی زمین خود می گذاشتند.

اولین فرش‌های یادبود توسط عشایر بافته شد. حمل و نقل فرش های ضخیم آسان بود و روی کف شنی چادرها قرار می گرفت. حمل و نقل بافندگی های اولیه به همین ترتیب آسان بود. دو شاخه چنگال‌دار توسط یک قطعه متقابل که تار معلق را نگه می‌داشت به هم متصل می‌شد و از یک میله چوبی برای صاف کردن نخ‌های پود اتصال استفاده می‌شد، در حالی که انتهای تار شل، پرز فرش را تشکیل می‌داد. فرش پازیریک به‌عنوان قدیمی‌ترین فرش بافندگی دستی شناخته شده است که قدمت آن به ۵۰۰ سال قبل از میلاد می‌رسد. و در مقبره ای واقع در کوه های آلتی در آسیای مرکزی کشف شد.

از همان ابتدا، فرش بافی در ترکیه، ایران، هند و چین به بالاترین هنر خود رسید. بافندگان با استفاده از پنبه، کتان یا کنف به عنوان پایه، و پشم یا ابریشم به عنوان پرز مجلل، گره‌ای از نخ شمع ایجاد می‌کردند، سپس ردیفی از گره‌ها را تشکیل می‌دادند که محکم می‌کوبیدند. این فرآیند زمان‌بر بود: برخی از بهترین فرش‌های دستباف 2400 گره در هر اینچ مربع (372 گره در هر سانتی‌متر مربع) دارند. رنگ‌های درخشان این فرش‌های باستانی از رنگ‌های طبیعی مانند جن، نیل، جنستا، چوب و اخر حاصل می‌شد. برخی از بافندگان برای تثبیت رنگ به این رنگ ها زاج می افزودند و چند طلا و جواهرات گرانبها را در فرش خود می بافتند.

در حالی که قرن‌ها اروپایی‌ها مشتاقانه فرش‌های آماده خاورمیانه را دریافت می‌کردند، فرش‌سازی خود جای پای ثابتی در قاره پیدا نکرد تا اینکه فرانسه بافندگان موری را در حدود سال 1300 پس از میلاد وارد کرد. در سال 1600، اصناف فرش در اطراف Aubusson و Savonnerie شکوفا شدند. انگلستان همچنین بافندگان ایرانی و همچنین فرانسوی‌ها را وارد کرد و تا سال 1700 هر دو ویلتون و اکسمینستر که به‌خاطر پشم‌هایشان معروف بودند، شهر‌های اجاره‌ای فرش‌سازی بودند. قالی‌سازی در اروپا با «بافت بروکسل» در فرانسه و فلاندر آغاز شد. این بافت با قرار دادن نخ روی میله ها برای ایجاد حلقه های برش نخورده ایجاد می شود. فرش های ویلتون توسط تیغه ای بریده می شوند که جایگزین میله در بافت بروکسل می شود. در سال 1801، جوزف ام. ژاکارد وسیله ای برای بافندگی های دستی اختراع کرد که از کارت های پانچ برای قرار دادن شش نوع رنگ نخ در منسوجات استفاده می کرد و در نتیجه تولید را افزایش می داد. این تکنیک برای بافندگی فرش در سال 1825 به کار گرفته شد.

اولین کارخانه فرش در ایالات متحده توسط ویلیام اسپراگ در فیلادلفیا در سال 1791 ساخته شد. ماشین های بافندگی او بر اساس اختراعات انگلیسی می توانستند ران های 27 اینچی (69 سانتی متری) بسازند که می توانستند برای ساختن فرش های بزرگتر به هم دوخته شوند. تا سال 1800، 6-8 یارد (7-9 متر) فرش را می توان در یک روز ساخت. اراستوس بیگلو در سال 1825 یک آسیاب در کلینتون ماساچوست ساخت و در سال 1839 دستگاه بافندگی برقی را اختراع کرد که تولید فرش را دو برابر کرد. او همچنین اولین دستگاه بافندگی را در سال 1877 اختراع کرد. به زودی یک بافندگی می تواند 75 یارد (82 متر) فرش با کیفیت بالا در روز بسازد.

نخ های مصنوعی یا به صورت الیاف اصلی یا به صورت رشته های پیوسته حجیم به تولید کننده فرش می رسد. الیاف اصلی که به طور متوسط ​​7 اینچ طول دارند، رشته های شل و مجزا هستند که به صورت عدل می رسند.
نخ های مصنوعی یا به صورت الیاف اصلی یا به صورت رشته های پیوسته حجیم به تولید کننده فرش می رسد. الیاف اصلی که به طور متوسط ​​7 اینچ طول دارند، رشته های شل و مجزا هستند که به صورت عدل می رسند.
تولید فرش در آغاز قرن بیستم به طرز چشمگیری تغییر کرد و با تولید روتختی پرزدار در دالتون، جورجیا، به رهبری کارآفرین جوان کاترین ایوانز وایتنر، به طرز نامطلوبی شروع شد. تافتینگ فرآیندی است که نخ را به یک پارچه آسیاب می‌کنند تا حلقه‌های برش‌نخورده زیادی با سرعت بسیار زیاد ایجاد شود. کارخانه های روتختی پرزدار تا جنگ جهانی دوم بر منطقه دالتون تسلط یافتند و به زودی تولید فرش های پرزدار را نیز آغاز کردند. تقاضا برای این فرش های تقریباً ساخته شده به اندازه روتختی ها بود. در ابتدا با استفاده از پنبه ارزان و به آسانی در دسترس قبل از روی آوردن به نخ‌های مصنوعی، تعداد قالی‌سازان دالتون افزایش یافت، زیرا تعداد زیادی فرش پرزدار با بافت نسبتاً آسان و در نهایت فرش تولید می‌کردند. فرش که زمانی لوکس بود، برای اکثر آمریکایی ها مقرون به صرفه شد. امروزه فرش 72 درصد از کل کفپوش ها را تشکیل می دهد و فرش پرزدار 91.5 درصد از تولید را تشکیل می دهد و شهر دالتون بیش از 70 درصد از تولید فرش جهان را بر عهده دارد.

مواد خام
فرش از نخ های پرز رنگ شده تشکیل شده است. یک پشتی اولیه که در آن نخ ها دوخته می شوند. پشتیبان ثانویه ای که به فرش استحکام می بخشد. چسبی که پشتی های اولیه و ثانویه را متصل می کند. و در بیشتر موارد، یک کوسن زیر فرش گذاشته می‌شود تا حس لطیف‌تر و لوکس‌تری به آن بدهد.

نود و هفت درصد از نخ های شمع امروزه از پلیمرهای مصنوعی تشکیل شده است. 

https://www.materialscouncil.com/ege-carpets-production-tour/