فرش یک کف پوش نساجی است که معمولاً از یک لایه بالایی از شمع متصل به پشتی تشکیل شده است. شمع به طور سنتی از پشم ساخته می شد، اما از قرن بیستم، الیاف مصنوعی مانند پلی پروپیلن، نایلون یا پلی استر اغلب استفاده می شود، زیرا این الیاف ارزان تر از پشم هستند. شمع معمولاً از تافت های پیچ خورده تشکیل شده است که معمولاً برای حفظ ساختار خود تحت عملیات حرارتی قرار می گیرند. بیشتر بخوانید اصطلاح فرش اغلب در زمینه ای مشابه با اصطلاح فرش استفاده می شود، اما فرش ها معمولاً کوچکتر از یک اتاق هستند و به زمین متصل نیستند.
عکس فرش پشمی ترکی oldypak lp
فرش پشمی ترک
از فرش ها برای اهداف مختلفی استفاده می شود، از جمله عایق کردن پای فرد از کاشی سرد یا کف بتنی، راحت تر کردن اتاق به عنوان مکانی برای نشستن روی زمین (مثلاً هنگام بازی با کودکان یا به عنوان سجاده نماز)، کاهش صدایی از راه رفتن (به ویژه در ساختمان های آپارتمانی) و افزودن دکوراسیون یا رنگ به اتاق. فرش ها را می توان در هر رنگی با استفاده از الیاف رنگ شده متفاوت ساخت. فرش ها می توانند انواع مختلفی از نقش ها و نقوش داشته باشند که برای تزئین سطح استفاده می شوند. فرش در موسسات صنعتی و تجاری مانند فروشگاه های خرده فروشی و هتل ها و در خانه های شخصی استفاده می شود. امروزه طیف وسیعی از فرش‌ها و قالی‌ها با قیمت‌ها و سطوح کیفی مختلف در دسترس هستند، از فرش‌های ارزان قیمت مصنوعی که در کارخانه‌ها تولید انبوه می‌شوند و در ساختمان‌های تجاری مورد استفاده قرار می‌گیرند تا فرش‌های پشمی دستبافت گران قیمت که در خانه‌های شخصی استفاده می‌شوند.
فرش‌ها را می‌توان بر روی یک ماشین بافندگی کاملاً مشابه با پارچه‌های بافته‌شده تولید کرد، با استفاده از نمد سوزنی، گره‌بندی شده با دست (در قالی‌های شرقی)، با پرزهای آنها که در مواد پشتی تزریق می‌شود (به نام تافتینگ)، بافته شده، با قلاب کردن پشم یا پنبه ساخته می‌شوند. مش های یک پارچه محکم، یا گلدوزی شده. فرش معمولاً در عرض های 12 فوت (3.7 متر) و 15 فوت (4.6 متر) در ایالات متحده و 4 متر (13 فوت) و 5 متر (16 فوت) در اروپا ساخته می شود. از قرن 19 و 20، در صورت لزوم برای فرش دیوار به دیوار، عرض های مختلف فرش را می توان با یک آهن درز و نوار درز (که قبلاً به هم دوخته می شد) به هم دوخت و روی یک زیرانداز بالشتکی (پالت) روی زمین ثابت کرد. ) با استفاده از میخ، نوارهای چسبنده (که در بریتانیا به عنوان میله های گیره شناخته می شود)، چسب ها، یا گاهی اوقات میله های پله فلزی تزئینی. فرش دیوار به دیوار از قالیچه یا حصیر که پوششی شل است متمایز می شود، زیرا فرش دیوار به دیوار روی زمین ثابت می شود و مساحت بسیار بیشتری را می پوشاند.
فهرست
1 ریشه شناسی و کاربرد
2 نوع
2.1 بافته شده
2.2 نمد سوزنی
2.3 گره دار
2.4 تافتی
2.5 سایرین
3 الیاف و نخ
3.1 نایلون
3.2 پلی پروپیلن
3.3 پشم و پشم مخلوط
3.4 پلی استر
3.5 اکریلیک
4 تاریخچه
4.1 افغانستان
4.2 ارمنستان
4.3 آذربایجان
4.4 چین
4.5 هند
4.6 پاکستان
4.7 ایران ایران
4.8 اسکاندیناوی
4.9 ترکیه
4.10 ترکمن
4.11 اویغور
4.12 اروپا
5 موکت و نصب مدرن
6 دفع
7 در فرهنگ و عبارات مجازی
8 همچنین ببینید
9 مراجع
10 مطالعه بیشتر
ریشه شناسی و کاربرد
یک فروشنده فرش در جیپور، هند
اصطلاح فرش از Carpite فرانسوی قدیمی گرفته شده است. یکی از مشتقات این اصطلاح بیان می کند که اصطلاح فرانسوی از carpita ایتالیایی قدیم، از فعل "carpire" به معنای چیدن آمده است.[1][2] فرهنگ ریشه‌شناسی آنلاین بیان می‌کند که اصطلاح «فرش» برای اولین بار در اواخر قرن سیزدهم در انگلیسی به معنای «پارچه درشت» و در اواسط قرن چهاردهم، «سفره، [یا] روتختی» استفاده شد.[3] دیکشنری آنلاین ریشه شناسی بیان می کند که این اصطلاح «...از carpite فرانسوی قدیمی «پارچه تزئین شده سنگین، فرش»، از لاتین قرون وسطی یا carpita ایتالیایی قدیمی «پارچه پشمی ضخیم»، احتمالاً از carpere لاتین «به کارتن، چیدن» آمده است. به این دلیل نامیده می شود که آن را از پارچه باز شده، خرد شده، "کنده شده" ساخته شده است.[3] معنای اصطلاح «فرش» در قرن پانزدهم تغییر کرد و به پوشش کف اشاره کرد.[3]
اصطلاح فرش اغلب به جای واژه فرش استفاده می شود. برخی منابع فرش را از دیواری به دیوار دیگر می‌گویند.[4] تعریفی دیگر، فرش‌ها را با کیفیت پایین‌تر یا سایز کوچکتر در نظر می‌گیرد، و فرش‌ها اغلب دارای انتهای تمام شده هستند. سومین تعریف رایج این است که یک فرش به طور دائم در جای خود ثابت می شود در حالی که یک فرش به سادگی روی زمین قرار می گیرد. از لحاظ تاریخی، اصطلاح «فرش» برای پوشش‌های میز و دیوار نیز به کار می‌رفت، زیرا تا قرن پانزدهم فرش‌ها معمولاً روی زمین در فضاهای داخلی اروپا استفاده نمی‌شدند.
اصطلاح فرش اولین بار در دهه 1550 در انگلیسی به معنای پارچه درشت استفاده شد. این اصطلاح منشأ «... اسکاندیناویایی دارد؛ روگا گویشی نروژی را مقایسه کنید «پوشش درشت»، از اسکاندیناوی قدیم «راگ پشمالو»، از زبان پروتو-ژرمنی *rawwa-، احتمالاً مربوط به راگ (n.) و خشن (ص. ).»[5] معنای «قالیچه» «...به «روپوش، بسته بندی» (1590)، سپس «حصیر برای کف» (1808) تبدیل شد».[5]
انواع
فرش مدرنی که کاروان شتر را در جاده ابریشم نشان می دهد
بافته شده
این فرش بر روی دستگاه بافندگی کاملاً مشابه پارچه بافته شده تولید می شود. شمع می تواند مخمل خواب دار یا بربر باشد. فرش مخملی پرز بریده و فرش بربر پرز حلقه ای است. اس های جدید وجود دارد
انواع فرش ترکیبی از دو سبک به نام فرش برش و حلقه. معمولاً نخ‌های رنگی زیادی استفاده می‌شود و این فرآیند می‌تواند نقش‌های پیچیده‌ای را از طرح‌های از پیش تعیین‌شده تولید کند (اگرچه برخی از محدودیت‌ها برای روش‌های بافت خاص با توجه به دقت نقش در فرش اعمال می‌شود). این فرش‌ها به دلیل سرعت نسبتا پایین فرآیند تولید معمولاً گران‌ترین هستند. اینها در ایران، هند، پاکستان و عربستان بسیار معروف هستند.
نمد سوزنی
مدال ترنج، طرح رایج در فرش ایرانی
این فرش ها از نظر تکنولوژی پیشرفته تر هستند. نمدهای سوزنی از در هم آمیختن و نمد کردن الیاف مصنوعی با استفاده از سوزن های خاردار و چنگال دار تولید می شوند و فرشی بسیار بادوام را تشکیل می دهند. این فرش‌ها معمولاً در مکان‌های تجاری مانند هتل‌ها و رستوران‌ها که رفت و آمد مکرر وجود دارد، یافت می‌شوند.
گره خورده
نوشتار اصلی: فرش گره‌دار
قالیچه ای سنتی که بر روی قالی بافته می شود
در یک فرش پرز گره‌دار (به طور رسمی، یک فرش "پرز حلقه برش پود تکمیلی")، رشته‌های پود ساختاری با یک پود تکمیلی که در زوایای قائم به سطح بافت بالا می‌رود، متناوب می‌شوند. این پود تکمیلی با یکی از سه نوع گره مانند فرش شگ که در دهه 1970 رایج بود به تار متصل می شود تا پرز یا چرت فرش را تشکیل دهد. گره زدن با دست بیشتر در قالی ها و فرش های شرقی رایج است. فرش کشمیر نیز دستباف است. فرش های پرز مانند فرش های تخت را می توان روی ماشین بافندگی بافته کرد. در تولید فرش های اروپایی و شرقی از بافندگی های عمودی و افقی استفاده شده است. تارهای تار قبل از شروع بافت روی قاب بافندگی نصب می شوند. ممکن است تعدادی بافنده با هم روی یک فرش کار کنند. یک ردیف گره تکمیل و بریده می شود. گره ها با (معمولاً یک تا چهار) ردیف پود محکم می شوند. تار فرش معمولاً نخی و پود آن جوت است.[نیازمند منبع]
انواع مختلفی از گره زدن وجود دارد، اما دو نوع اصلی گره عبارتند از: متقارن (که ترکی یا گیوردس نیز نامیده می شود) و نامتقارن (که به آن فارسی یا سنا نیز می گویند). مراکز معاصر تولید فرش گره دار عبارتند از: لاهور و پیشاور (پاکستان)، کشمیر (هند)، میرزاپور و بهادوهی (هند)، تبریز (ایران)، افغانستان، ارمنستان، آذربایجان، ترکیه، شمال آفریقا، نپال، اسپانیا، ترکمنستان و تبت اهمیت فرش در فرهنگ ترکمنستان به حدی است که پرچم ملی دارای یک نوار قرمز عمودی در نزدیکی قسمت بالابر است که شامل پنج گل فرش (طرح هایی که در تولید قالیچه استفاده می شود) است. کشمیر به خاطر فرش های دستباف ابریشم یا پشمی شهرت دارد.
تافتی
نمونه های فرش پرزدار
خشک کردن فرش در یک کارگاه روستایی در دره اوریکا، مراکش
اینها فرشهایی هستند که پرزهای آنها به یک ماده پشتی تزریق می‌شود، که پس از آن به یک پشتی ثانویه ساخته شده از بافت هسین بافته شده یا یک جایگزین ساخته شده توسط انسان برای ایجاد ثبات متصل می‌شود. شمع اغلب به منظور دستیابی به بافت های مختلف بریده می شود. این متداول ترین روش ساخت فرش های خانگی برای مصارف کف پوش در دنیا می باشد.
دیگران
یک فرش پهن با در هم تنیدگی تار (عمودی) و پود (افقی) ایجاد می شود. از انواع فرش های مسطح شرقی می توان به گلیم، سومک، ساده بافت و ملیله بافی اشاره کرد. انواع فرش های مسطح اروپایی عبارتند از: ونیزی، هلندی، داماسک، لیست، پارچه مو، و حفره دار (با نام مستعار دو پارچه، دو لایه، سه پارچه یا سه لایه).
فرش قلاب دار یک نوع ساده از فرش دستباف است که با کشیدن نوارهای پارچه ای مانند پشم یا پنبه از روی توری پارچه های محکمی مانند کرفس ساخته می شود. این نوع فرش امروزه عموماً به صورت صنایع دستی ساخته می شود. فرآیند ایجاد فرش قلاب دار را قالی قلاب کردن می گویند.[7]
بر خلاف قالی‌های بافته شده، فرش‌های گلدوزی روی بافندگی شکل نمی‌گیرند. الگوی آنها با بخیه زدن به پایه پارچه ای (اغلب کتانی) ایجاد می شود. دوخت چادر و دوخت متقاطع دو مورد از رایج ترین آنها هستند. فرش‌های گلدوزی شده به‌طور سنتی توسط زنان سلطنتی و اشرافی در خانه ساخته می‌شد، اما از زمانی که سوزن‌های فولادی معرفی شدند (سوزن‌های اولیه از استخوان ساخته می‌شدند) و کتانی بافی در قرن شانزدهم بهبود یافت، برخی از تولیدات تجاری وجود داشت. مری، ملکه اسکاتلند، معروف است که یک گلدوزی مشتاق بوده است. طرح‌های قرن شانزدهم معمولاً شامل تاک‌ها و گلهای منطقه‌ای (مثلاً فرش برادفورد) است. آنها اغلب از هرالدریک حیوانات و نشان سازنده استفاده می کنند. تولید تا قرن 19 ادامه یافت. ترکیبات فرش دوزی ویکتوریایی شامل گلهای سه بعدی بسیار توهم گرایانه است. طرح‌های فرش‌های کاشی‌شده از تعدادی مربع، به نام پشم‌کاری برلین، در سال 1804 در آلمان معرفی شد و در دهه 1830 در انگلستان بسیار محبوب شد. فرش‌های گلدوزی می‌توانند ویژگی‌های دیگری مانند الگوی شکل‌ها را نیز شامل شوند یا حتی می‌توانند داستانی را تعریف کنند.
الیاف و نخ
تمبر مولداوی با فرش
فرش را می توان از بسیاری از الیاف طبیعی و مصنوعی منفرد یا ترکیبی فرموله کرد. الیاف
برای دوام، ظاهر، سهولت ساخت و هزینه انتخاب می شوند. از نظر مقیاس تولید، ساختارهای نخ غالب پلی آمیدها (نایلون) و پلی پروپیلن با حدود 90 درصد بازار تجاری تخمین زده می شود.[8]
نایلون
از قرن بیستم، نایلون یکی از رایج ترین مواد برای ساخت فرش است. هر دو نایلون 6 و نایلون 6-6 استفاده می شود. نایلون را می توان به صورت موضعی رنگ کرد یا در حالت مذاب رنگ کرد (محلول در حال مرگ). نایلون را می توان به راحتی چاپ کرد و ویژگی های سایش عالی دارد. به دلیل مقاومت عالی نایلون در برابر سایش، به طور گسترده ای در فرش های صنعتی و تجاری استفاده می شود. در فرش، نایلون به دلیل وجود محل های رنگ به راحتی لکه می شود. این محل های رنگ باید پر شوند تا فرش نایلونی هر نوع مقاومتی در برابر لکه داشته باشد. از آنجایی که نایلون مبتنی بر نفت است، قیمت آن با قیمت نفت متفاوت است.
پلی پروپیلن
پلی پروپیلن، پلی اولفین سفت تر از پلی اتیلن ارزان تر، برای تولید نخ فرش استفاده می شود، زیرا هنوز هم نسبت به سایر مواد مورد استفاده برای فرش ارزان تر است. رنگرزی آن دشوار است و به خوبی پشم یا نایلون سایش ندارد. پلی پروپیلن، که گاهی اوقات به سادگی به عنوان "الفین" شناخته می شود، معمولا برای ساخت فرش های بربر استفاده می شود. فرش‌های بربر الفین حلقه‌دار بزرگ معمولاً فقط برای مصارف سبک خانگی مناسب هستند و به سرعت فرو می‌روند. فرش‌های بربر با حلقه‌های کوچکتر، انعطاف‌پذیرتر هستند و ظاهر جدید خود را برای مدت طولانی‌تری نسبت به سبک‌های بربر حلقه‌دار بزرگ حفظ می‌کنند. فرش‌های سطح لوپ تجاری دارای حلقه‌های بسیار کوچک هستند و سبک‌های برش پایه تجاری را می‌توان به خوبی ساخت. هنگامی که با پلی پروپیلن ساخته می شود، سبک های درجه تجاری بسیار خوب می پوشند، و آنها را برای مناطق با ترافیک سنگین مانند دفاتر بسیار مناسب می کند. فرش های پلی پروپیلن دارای مقاومت خوبی در برابر لکه هستند، اما نه در برابر عوامل مبتنی بر روغن. اگر لکه ای جا بیفتد، تمیز کردن آن دشوار است. فرش‌های تجاری را می‌توان مستقیماً روی زمین چسباند یا روی یک لایه‌ای با ضخامت 1/4 اینچ با تراکم 8 پوندی نصب کرد. فرش‌های چمنی فضای باز معمولاً از پلی پروپیلن ساخته می‌شوند.
پشم و پشم - مخلوط
یک فرش پشمی
پشم دوام بسیار خوبی دارد، به راحتی رنگ می شود و نسبتاً فراوان است. هنگامی که با الیاف مصنوعی مانند نایلون مخلوط می شود دوام پشم افزایش می یابد. نخ‌های پشمی مخلوط به‌طور گسترده در تولید فرش‌های مدرن مورد استفاده قرار می‌گیرند، که رایج‌ترین ترکیب آن 80% پشم تا 20% الیاف مصنوعی است که اصطلاح "80/20" را به وجود آورده است. پشم نسبتاً گران است و در نتیجه تنها بخش کوچکی از بازار را شامل می شود.
پلی استر
پلی استر معروف به "PET" (پلی اتیلن ترفتالات) در ساخت فرش در هر دو ساختار نخ ریسی و رشته ای استفاده می شود. پس از افزایش قیمت مواد اولیه برای بسیاری از انواع فرش در اوایل دهه 2000، پلی استر رقابتی تر شد. پلی استر خواص فیزیکی خوبی دارد و به دلیل آبگریز بودن ذاتاً در برابر لک مقاوم است، اما لکه های روغنی می توانند برای این نوع مواد مشکل ایجاد کنند و مستعد کثیف شدن هستند. مانند نایلون، می توان رنگ را پس از تولید اضافه کرد یا در حالت مذاب (رنگرزی محلول) دم کرد. پلی استر این عیب را دارد که تمایل دارد به راحتی خرد یا مات شود. معمولاً در فرش های با قیمت متوسط تا پایین استفاده می شود.
پلی استر دیگر، "PTT" (پلی‌تری‌متیلن ترفتالات)، که به آن Sorona یا 3GT (Dupont) یا Corterra (شل) نیز می‌گویند، نوعی از PET است. Lurgi Zimmer PTT اولین بار در سال 1941 ثبت اختراع شد، اما تا سال 1990 تولید نشد، زمانی که Shell Chemicals روش کم هزینه تولید 1،3 پروپاندیول (PDO) با کیفیت بالا را توسعه داد، ماده اولیه اولیه برای PTT Corterra Polymers. DuPont متعاقباً یک فرآیند بیولوژیکی برای ساخت 1،3-propanediol از شربت ذرت تجاری کرد و محتوای قابل تجدید قابل توجهی را در الیاف فرش پلی استر Sorona مربوطه ایجاد کرد.[9] این الیاف فرش دارای انعطاف پذیری قابل مقایسه با نایلون هستند.[10]
اکریلیک
اکریلیک یک ماده مصنوعی است که اولین بار توسط شرکت Dupont در سال 1941 ساخته شد، اما از زمانی که برای اولین بار معرفی شد، تغییرات مختلفی را پشت سر گذاشته است. در گذشته، فرش اکریلیک به راحتی پف یا "قرص" می شد. این زمانی اتفاق افتاد که الیاف به مرور زمان تحلیل رفت و رشته های کوتاه با تماس یا اصطکاک جدا شدند. در طول سال ها، انواع جدیدی از اکریلیک ها برای کاهش برخی از این مشکلات ساخته شده اند، اگرچه این مسائل به طور کامل برطرف نشده است. رنگ آمیزی اکریلیک نسبتاً دشوار است، اما رنگ ثابتی دارد، قابل شستشو است و حس و ظاهر پشمی دارد و آن را به یک پارچه فرش خوب تبدیل می کند.
تاریخ
فرش پازیریک، قدیمی ترین فرش باقی مانده در جهان (ارمنستان یا ایران، قرن پنجم قبل از میلاد)
فرش Czartoryski با نشان از خانواده Myszkowski لهستانی، [11] با تار پنبه ای، پود و پرز ابریشمی و نخ پیچیده شده فلزی (ایران، قرن هفدهم)
فرش پرز گره دار احتمالاً از ناحیه دریای خزر (شمال ایران) [12] یا ارتفاعات ارمنستان سرچشمه گرفته است.[13] اگرچه شواهدی وجود دارد که بز و گوسفند را برای پشم و مو می‌تراشیدند که در هزاره هفتم ریسیدند و بافته می‌شدند.
فرش پرز باقی مانده، فرش پازیریک است که مربوط به قرن پنجم تا چهارم قبل از میلاد است. در سال 1949 توسط سرگئی ایوانوویچ رودنکو از تپه قبر پازیریک در کوه های آلتای در سیبری حفاری شد. این فرش پر رنگ 200 × 183 سانتی متر (6'6 اینچ × 6'0 اینچ) است و با حاشیه ای از گریفین قاب شده است.[14]
اگر چه توسط بسیاری از فرهنگ ها ادعا شده است، اما این فرش پرزدار مربعی، تقریباً کاملاً دست نخورده، از نظر بسیاری از کارشناسان منشأ قفقازی، به ویژه ارمنی است. قالیچه با گره دوتایی ارمنی بافته می شود و رنگ رشته های قرمز از کوشین ارمنی ساخته شده است.[15][16] اولریش شورمان، مرجع برجسته فرش‌های باستانی، در مورد آن می‌گوید: «با تمام شواهد موجود متقاعد شده‌ام که قالی پازیریک یکی از لوازم جانبی تشییع جنازه و به احتمال زیاد شاهکاری از هنر ارمنی بوده است».[17] گانتورن با این تز موافق است. در ویرانه‌های تخت جمشید در ایران که ملل مختلف به‌عنوان ادای احترام به تصویر کشیده شده‌اند، طرح اسب از فرش پازیریک همان نقش برجسته‌ای است که بخشی از هیئت ارمنی را نشان می‌دهد.[13] مورخ هرودوت که در قرن پنجم پیش از میلاد می نویسد نیز به ما می گوید که ساکنان قفقاز قالی های زیبایی با رنگ های درخشان می بافتند که هرگز محو نمی شد.[18]
افغانستان
نوشتار اصلی: فرش افغانی
اخیراً تقاضا برای قالین افغانی افزایش یافته است، اگرچه بسیاری از تولیدکنندگان قالین افغانی محصولات خود را تحت نام کشور دیگری به بازار عرضه می‌کنند.[19] این فرش ها در افغانستان و همچنین توسط پناهجویان افغان مقیم پاکستان و ایران ساخته می شود. از قالی‌های معروف افغانستان می‌توان به شیندند یا ادرسکن (نام روستاهای محلی افغانستان) که در منطقه هرات در غرب افغانستان بافته می‌شود، اشاره کرد.
قالی‌های افغانی معمولاً به قالی‌های افغانی معروف هستند. قالین های افغانی یک طرح دستباف منحصر به فرد و شناخته شده است که از افغانستان سرچشمه می گیرد. آنها اغلب جزئیات پیچیده ای را به نمایش می گذارند و عمدتاً از طرح های سنتی قبیله ای استفاده می کنند که از ترکمن ها، قزاق ها، بلوچ ها و ازبک ها سرچشمه می گیرد. قالی‌های دستباف در طرح‌ها و رنگ‌های بسیاری وجود دارند، با این حال، سنتی و رایج‌ترین نمونه فرش افغانستان، پای فیل هشت‌ضلعی (بخارا) است. فرش هایی با این چاپ معمولاً قرمز رنگ هستند. بسیاری از رنگ ها، مانند رنگ های گیاهی، برای ایجاد رنگ غنی استفاده می شوند.
ارمنستان
نوشتار اصلی: فرش ارمنی
قطعات قالی های مختلفی در ارمنستان حفاری شده است که قدمت آن به قرن هفتم قبل از میلاد یا قبل از آن بازمی گردد. قدیمی‌ترین، تک فرش گره‌دار موجود، فرش پازیریک است که از یک مقبره یخ‌زده در سیبری، متعلق به قرن پنجم تا سوم قبل از میلاد، کاوش شده و اکنون در موزه ارمیتاژ در سن پترزبورگ قرار دارد. این فرش پرزدار مربعی، تقریباً کاملاً سالم، از نظر بسیاری از کارشناسان منشأ قفقازی و به‌ویژه ارمنی است. اولریش شورمان، مرجع برجسته فرش‌های باستانی، در مورد آن می‌گوید: «با تمام شواهد موجود متقاعد شده‌ام که قالی پازیریک یکی از لوازم جانبی تشییع جنازه و به احتمال زیاد شاهکاری از هنر ارمنی بوده است».[20] گانتورن با این تز موافق است. در ویرانه های تخت جمشید ایران که ملل مختلف به عنوان ادای احترام به تصویر کشیده شده اند، طرح اسب از فرش پازیریک همان نقش برجسته ای است که بخشی از هیئت ارمنی را نشان می دهد. فرش های ارمنی توسط خارجی هایی که به آرتساخ سفر می کردند مشهور بود. المسعودی جغرافیدان و مورخ عرب خاطرنشان کرد که در میان آثار هنری دیگر، هرگز در زندگی خود چنین فرشهایی را ندیده است.[21]
هروارد هاکوبیان، مورخ هنر خاطرنشان می‌کند که «فرش‌های آرتساخ جایگاه ویژه‌ای در تاریخ فرش‌سازی ارمنستان دارد.» [22] مضامین و نقش‌های رایج موجود در فرش‌های ارمنی، تصویر اژدها و عقاب‌ها بود. آنها از نظر سبک متنوع، سرشار از رنگ و نقوش زینتی بودند، و حتی بسته به نوع حیواناتی که روی آنها به تصویر کشیده می شد، در دسته بندی هایی مانند آرتسواگورگ (فرش های عقابی)، ویشاپاگورگ (فرش های اژدها) و اوتساگورگ (مار) از هم جدا می شدند. فرش).[22] قالیچه ای که در کتیبه های کپتاوان ذکر شده است از سه طاق «پوشیده با تزیینات نباتی» تشکیل شده است و شباهت هنری به نسخه های خطی تذهیب شده تولید شده در آرتساخ دارد.[22]
هنر قالی‌بافی به‌علاوه ارتباط تنگاتنگی با ساخت پرده‌ها داشت، همانطور که در قسمتی از کیراکوس گاندزاکتسی، مورخ ارمنی قرن سیزدهم اهل آرتساخ، که آرزو خاتون، همسر شاهزاده منطقه واختانگ خاچناتسی، و دخترانش را ستایش می‌کرد، مشهود است. به دلیل تخصص و مهارت آنها در بافندگی.[23]
آذربایجان
نوشتار اصلی: فرش آذربایجانی
در حفاری های گلتاپین چندین ابزار قالی بافی کشف شد که قدمت آنها به هزاره چهارم تا سوم قبل از میلاد می رسد. به گزارش ایرانیکا آنلاین «منطقه اصلی بافندگی در شرق ماوراء قفقاز در جنوب کوه‌هایی بود که منطقه را به صورت مورب به دو نیم می‌کنند، منطقه‌ای که اکنون در جمهوری شوروی آذربایجان قرار دارد؛ این منطقه زادگاه جمعیت ترک‌هایی است که امروزه به نام آذری شناخته می‌شوند. سایر اقوام نیز بافندگی می‌کردند، برخی از آنها در سایر نقاط قفقاز بودند، اما از اهمیت کمتری برخوردار بودند.»[24]
مراکز قالی بافی و در نتیجه آن چندین مکتب مختلف شکل گرفته است. در حالی که به طور سنتی مدارس به چهار شاخه اصلی تقسیم می شوند، هر منطقه نسخه مخصوص به خود را از فرش ها دارد. مدارس به چهار شاخه اصلی تقسیم می شوند: مدرسه قالی بافی کوبا-شیروان، گنجه-قزاق، مدرسه فرش باکو، مدرسه قالی بافی قره باغ.[25] قالی بافی یک سنت خانوادگی در آذربایجان است که به صورت شفاهی و با تمرین منتقل می شود و با زندگی روزمره و آداب و رسوم مردم آن ارتباط دارد. در آذربایجان انواع قالی و قالی مانند ابریشم، پشم، نخ طلا و نقره، فرش بدون پرز، گلیم، سماق، زیلی، ورنی، مفرشی و خورجون ساخته می شود. در سال 2010، هنر سنتی قالی بافی آذربایجان به فهرست نمایندگی میراث فرهنگی ناملموس بشریت یونسکو اضافه شد.[26][27]
چین
همچنین ببینید: فرش شرقی
برخلاف اکثر روش‌های تولید فرش عتیقه، فرش‌های چینی تقریباً منحصراً برای مصرف داخلی بافته می‌شدند. چین سابقه طولانی در صادرات کالاهای سنتی دارد. با این حال، تا نیمه اول قرن نوزدهم بود که چینی ها شروع به صادرات فرش های خود کردند. پس از تماس با تأثیرات غربی، تغییر بزرگی در تولید رخ داد: کارخانه های چینی شروع به تولید فرش های آرت دکو با ظاهر تجاری و قیمت کردند. صنعت نساجی چین با قدمت چند صد ساله غنی از تاریخ است. در حالی که بیشتر فرش‌های عتیقه بر اساس منطقه یا کارخانه خاصی طبقه‌بندی می‌شوند، محققان قدمت هر قالی چینی خاص را به امپراتور حاکم آن زمان نسبت می‌دهند. اولین نمونه های باقی مانده از این هنر در زمان Ch'ung Chen، آخرین امپراتور سلسله چن تولید شد.
هندوستان
قالی بافی ممکن است در قرن یازدهم با آمدن اولین فاتحان مسلمان، غزنویان و غوری ها، از غرب وارد این منطقه شده باشد. با اطمینان بیشتر می توان آن را در آغاز سلسله مغول در اوایل قرن شانزدهم جستجو کرد، زمانی که آخرین جانشین تیمور، بابر، حکومت خود را از کابل تا هند گسترش داد و امپراتوری مغول را تأسیس کرد. صنعتگران هندی تحت حمایت مغول ها، فنون و طرح های ایرانی را به کار گرفتند. فرش های بافته شده در پنجاب از نقوش و سبک های تزئینی موجود در معماری مغول استفاده می کردند.
اکبر، یک امپراتور مغول، برای معرفی هنر قالی بافی به هند در دوران سلطنت خود معتبر است. امپراتوران مغول از فرش های ایرانی برای بارگاه ها و کاخ های سلطنتی خود حمایت می کردند. در این دوره صنعتگران ایرانی را از دیار خود آورد و در هند مستقر کرد. این فرش‌های مغول در ابتدا سبک کلاسیک ایرانی گره‌زنی ظریف را نشان می‌دادند، سپس به تدریج این سبک با هنر هندی آمیخته شد. بنابراین فرش‌های تولید شده به نوعی منشأ هندی شدند و صنعت شروع به تنوع و گسترش در سراسر شبه قاره کرد. در دوره مغول، فرش های ساخته شده در شبه قاره هند به قدری معروف شد که تقاضا برای آنها در خارج از کشور گسترش یافت. این فرش‌ها طرح‌های متمایزی داشتند و تراکم بالایی از گره‌ها داشتند. فرشهایی که برای امپراتوران مغول از جمله جهانگیر و شاه جهان ساخته می‌شد، از بهترین کیفیت برخوردار بودند. در زمان سلطنت شاه جهان، فرش بافی مغول زیبایی جدیدی به خود گرفت و وارد مرحله کلاسیک خود شد. صنعت فرش در هند در بخش شمالی آن با مراکز عمده ای در کشمیر، جیپور، آگرا و بهادوهی رونق بیشتری یافت.
فرش های هندی به دلیل تراکم بالای گره شناخته شده اند. فرش های دستباف یک تخصص و تقاضای زیادی در غرب است. صنعت فرش در هند در ایجاد مدل های کسب و کار اجتماعی که به بخش های محروم جامعه کمک می کند موفق بوده است. نمونه‌های قابل توجهی از سرمایه‌گذاری‌های کارآفرینی اجتماعی عبارتند از فرش‌های جیپور[28] و زنجیره خرده‌فروشی Fabindia.[29]
دسته دیگری از قالی‌های هندی که اگرچه در اکثر کشورهای غربی بسیار محبوب هستند، اما مطبوعات چندانی دریافت نکرده‌اند، قالی‌های دستباف خیرآباد (قالیچه‌های سیتاپور) هستند. سیتاپور) ناحیه هندوستان توسط راجا محمودآباد اداره می شد. خیرآباد (املاک محمودآباد) بخشی از استان عود بود که توسط مسلمانان شیعه دارای پیوندهای فارسی اداره می شد. قالیچه های سیتاپور ساخته شده در خیرآباد و نواحی مجاور، دستبافت و متمایز از قالیچه های پرزدار و گره دار هستند. بافت مسطح تکنیک اصلی بافت قالی سیتاپور است و به طور کلی پنبه ماده اصلی بافت در اینجا است، اما جوت، ابریشم مصنوعی و شنل نیز محبوب هستند. ایکیا و آگوچا خریداران عمده فرش از این منطقه بوده اند.